Mijn boek
Hey allemaal,
Zoals jullie al hebben kunnen lezen heb ik een boek geschreven. Dit was mijn grootste motivatie om door te vechten.
In mijn boek beschrijf ik mijn gevecht tegen anorexia, een depressie en zelfbeschadiging, maar het gaat voornamelijk over Anorexia.
Mensen hebben heel vaak een vooroordeel over Anorexia. Want je kunt toch gewoon eten? Nee niet dus!
Het gaat namelijk niet alleen over eten, het is ook niet voor niks een psychische ziekte maargoed helaas denken heel veel instellingen hier nog anders over en zijn ze veel al gericht op aankomen en eten. Symptoombestrijding in mijn ogen...
Maargoed genoeg over dit. Ik heb mij er lang heel erg voor geschaamd maar ik wil dit taboe doorbreken want ik heb er tenslotte niet om gevraagd het is me Enkel overkomen.
Op mijn dertiende kreeg ik al last van depressieve klachten, op mijn vijftiende dacht ik dat ik gelukkiger zou worden als ik afviel, maar helaas niks was minder waar.
Op mijn zeventiende belande ik daarom ook met levensgevaarlijk ondergewicht op de kinderafdeling van het ziekenhuis...
Dit was een hel ik mocht niks, ik kon amper lopen, en ik moest 24 uur per dag op bed liggen. Mijn ouders mochten maar 2 uurtjes per dag langs komen, ik mocht niet naar de wc lopen, ik moest mijn behoeftes doen op een po-stoel, en ik mocht niet douchen, geen telefoon, tv, of wat dan ook.
Ik lag dag en nacht aan een hartmonitor want mijn hartslag was soms lager dan 40 slagen per minuut.
Ik dacht dat ik het nooit meer zo ver zou laten komen.
Na mijn opname ging ik in behandeling, maar deze heb ik volledig gemanipuleerd door onder andere water te drinken voor het wegen, en mijn eten niet op te eten.
Helaas volgden er hierna nog meer opnames.
Een jaar lang huppelde ik van opname naar opname.
Tijdens een opname in het ziekenhuis in Almelo kreeg ik sondevoeding, en dit was een hel. Nadat ze de sonde eruit hadden gehaald ben ik weer gaan afvallen, en werd ik weggestuurd uit het ziekenhuis.
Omdat ze gewoonweg niet meer wisten hoe ze mij moesten helpen...
Kort daarna werd ik opgenomen in een kliniek in Groningen.
Maar helaas tijdens mijn kliniek opname ging het alleen maar slechter, de groep was vreselijk.
En alle focus lag natuurlijk zoals altijd alleen maar op het aankomen en eten, (Terwijl dat maar een heel klein gedeelte van de ziekte is).
Ook deze opname werd geen succes, en ik werd naar huis gestuurd...
Na mijn kliniek opname ging het weer snel bergafwaarts, binnen een week was ik alweer 1,5 kilo afgevallen.
Ik zou begin van dit jaar naar een vervolgbehandeling gaan maar ook hun konden mij daar niet helpen.
Uiteindelijk resulteerde dit in weer een opname, in het ziekenhuis in Enschede...
Dit boek was/is mijn grootste motivatie om door te vechten! Door alle niet gelukte behandelingen had ik geen motivatie meer, en ook mijn ouders waren bang om mij te verliezen. Maar doormiddel van dit boek bleef/blijf ik door vechten.
Hoe vaak ik ook aangeef bij instellingen dat het niet gaat om het eten ze lijken maar niet te luisteren dus doormiddel van dit boek wil ik mensen laten weten dat Anorexia echt niet gaat om eten, maar juist om de achterliggende problemen.
Ben jij benieuwd hoe dit boek afloopt en of/hoe ik de knop heb weten om te draaien?
Vrees dan niet om hem te bestellen wanneer hij uit komt! Dat waardeer ik echt heel erg!
Ik houd jullie op de hoogte.
Tot snel!
Liefs Angela.
